Patron
Jan Paweł II (łac. Ioannes Paulus II) – wł. Karol Józef Wojtyła.
Urodzony 18 maja 1920 w Wadowicach. Syn Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich. Karol Wojtyła ochrzczony został dnia 20 czerwca 1920. Był chłopcem bardzo utalentowanym i wysportowanym. Regularnie grał w piłkę nożną oraz jeździł na nartach. Bardzo ważnym elementem życia Karola były wycieczki krajoznawcze, a także spacery po okolicy Wadowic. Jego matka zmarła 13 kwietnia 1929 roku, w wieku 45 lat. Trzy lata później, w 1932 r., zmarł na szkarlatynę w wieku 26 lat brat Edmund. Od września 1930 roku Karol Wojtyła rozpoczął naukę w 8-letnim Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach.
W pierwszej klasie zachęcony przez ks. Kazimierza Figlewicza K.W. przystąpił do kółka ministranckiego, którego stał się prezesem.
Podczas nauki w gimnazjum Karol zainteresował się teatrem.
14 maja 1938 Karol Wojtyła zakończył naukę w gimnazjum, otrzymując świadectwo maturalne z oceną celującą.
Następnie w październiku 1938 roku rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Dnia 18 lutego 1941 roku po długiej chorobie zmarł jego ojciec.
Wybuch wojny odebrała Karolowi Wojtyle możliwość kontynuowania studiów.
Jesienią 1941 r. Karol wraz z przyjaciółmi założył Teatr Rapsodyczny, który swoje pierwsze przedstawienie wystawił 1 listopada 1941. Rozstanie Wojtyły z teatrem nastąpiło nagle w roku 1942, gdy postanowił studiować teologię i wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie, gdzie 1 listopada 1946 otrzymał święcenia kapłańskie. W tym samym czasie rozpoczął w konspiracji studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W okresie od kwietnia 1945 do sierpnia 1946 roku Karol Wojtyła pracował na uczelni jako asystent i prowadził seminaria z historii dogmatu.
1 listopada 1946 roku kardynał Adam Stefan Sapieha wyświęcił Karola Wojtyłę na księdza.
15 listopada Karol Wojtyła wraz z klerykiem Stanisławem Starowieyskim poprzez Paryż wyjechał do Rzymu, aby kontynuować studia na uczelni Instituto Internazionale Angelicum. W roku 1958 Karol Wojtyła został mianowany biskupem tytularnym Ombrii, a także biskupem pomocniczym Krakowa. Na okres biskupstwa Karola Wojtyły przypadły także obrady Soboru Watykańskiego II, w których aktywnie uczestniczył. 30 grudnia 1963, półtora roku po śmierci swego poprzednika, arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim.
Na zwołanym po śmierci Jana Pawła I drugim konklawe w roku 1978 Karol Wojtyła został wybrany na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Wynik wyboru ogłoszono 16 października 1978 r.
Życie papieskie
Jan Paweł II był papieżem przez 26 lat i pół roku, beatyfikował i kanonizował o wiele więcej osób niż jakikolwiek poprzedni papież. Według danych na październik 2004 r. ogłosił on błogosławionymi w sumie 1340 osób, ponadto powołał więcej kardynałów, niż którykolwiek z jego poprzedników.
W 1989 roku Jan Paweł II otrzymał nagrodę Wiktora przyznawaną przez Akademię Telewizyjną (Wiktory 1989).
Jan Paweł II był pierwszym papieżem z Polski, jak również pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, nie będącym Włochem.
Osobistym sekretarzem Jana Pawła II przez cały pontyfikat był arcybiskup Stanisław Dziwisz.
W dniu 13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie o godzinie 17:19, Jan Paweł II został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę w brzuch oraz rękę.
Papież wierzył, że swoje ocalenie zawdzięczał wstawiennictwu Matki Bożej. Wyraził to słowami: „Jedna ręka strzelała, a inna kierowała kulę”. Do pełni zdrowia jednak nigdy nie wrócił – MIMO WSZYSTKO WYBACZYŁ…
Zamach miał miejsce 13 maja, podobnie jak pierwsze objawienie Matki Bożej w Fátimie w roku 1917. Jan Paweł II spędził na rehabilitacji w szpitalu 22 dni. Potem wielokrotnie cierpiał z powodu różnorodnych dolegliwości będących następstwem postrzału. Papież nigdy nie ukrywał swoich niedomagań przed wiernymi, ukazując wszystkim oblicze zwykłego człowieka poddanego cierpieniu.
Charakterystycznym elementem pontyfikatu Jana Pawła II były liczne podróże zagraniczne. Odbył ich 104, odwiedzając wszystkie zamieszkane kontynenty. W wielu miejscach, które odwiedził Jan Paweł II, nigdy przedtem nie postawił stopy żaden papież.
Podróże apostolskie do Polski:
I pielgrzymka (2 – 10 czerwca 1979)
II pielgrzymka (16 – 23 czerwca 1983)
III pielgrzymka (8 – 14 czerwca 1987)
IV pielgrzymka (1 – 9 czerwca, 13 – 20 sierpnia 1991)
V pielgrzymka (22 maja 1995)
VI pielgrzymka (31 maja – 10 czerwca 1997)
VII pielgrzymka (5 – 17 czerwca 1999)
VIII pielgrzymka (16 – 19 sierpnia 2002)
Jan Paweł II chętnie spotykał się z młodymi ludźmi i poświęcał im dużo uwagi.
Papież widział w młodych przyszłość narodów, dlatego też starał się z całych sił, aby jego nauki docierały do jak najszerszej rzeszy młodzieży.
Lubił góry i wędrowne szlaki.
Zadziwia głębią słowa jego Tryptyk rzymski: „Jeśli chcesz znaleźć źródło,
musisz iść do góry, pod prąd.
Przedzieraj się, szukaj, nie ustępuj…”
Jan Paweł II od początku lat 90. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów papieża w szpitalu, posługę papieską pełnił do śmierci.
Nagłe pogorszenie stanu zdrowia papieża rozpoczęło się 1 lutego 2005.
W czwartek 31 marca tuż po godzinie 11, gdy Jan Paweł II udał się do swej prywatnej kaplicy, wystąpiły u niego silne dreszcze, ze wzrostem temperatury ciała do 39,6°C. Był to początek jego NOWEJ DROGI.
2 kwietnia, w dniu śmierci, o godzinie 7.30 rano, papież zaczął tracić przytomność, a późnym porankiem przyjął jeszcze watykańskiego sekretarza stanu kardynała Angelo Sodano. Później tego samego dnia doszło do gwałtownego wzrostu temperatury. Około godziny 15.30 bardzo słabym głosem papież powiedział: „Pozwólcie mi iść do domu Ojca”. O godzinie 19 wszedł w stan śpiączki, a monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. Osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdził śmierć Jana Pawła II o godzinie 21.37, ale elektrokardiograf wyłączono dopiero po 20 minutach od tej chwili. Zmarł 2 kwietnia 2005 po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego. W ciągu ostatnich dwóch dni życia nieustannie towarzyszyli mu wierni z całego świata, śledząc na bieżąco wiadomości dochodzące z Watykanu.
7 kwietnia 2005 opublikowany został testament Jana Pawła II.
Pogrzeb Ojca św. odbył się w piątek 8 kwietnia 2005 r. Trumnę z prostych desek z drewna cyprysowego (symbolu nieśmiertelności) ustawiono wprost na dywanie rozłożonym na bruku Placu św. Piotra.
Proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny Jana Pawła II rozpoczął się właściwie żądaniem santo subito ( włoskie: „święty natychmiast”). Był to zwrot pojawiający się w dniach pogrzebu na transparentach, powtarzali go także licznie zgromadzeni wierni. Nawiązywał on do tradycji pierwszych chrześcijan.W ten sposób proszono, by niezwłocznie uznać świętość papieża Polaka.
Już 13 maja 2005 roku papież Benedykt XVI także skorzystał z przysługującego mu uprawnienia i ogłosił, że nie widzi przeszkód, aby proces beatyfikacyjny Jana Pawła II rozpoczął się natychmiast, bez zachowania wymaganego pięcioletniego okresu. Formalnie proces rozpoczął się 28 czerwca 2005, kiedy zaprzysiężeni zostali członkowie trybunału beatyfikacyjnego.
1 maja 2011 nastąpiła beatyfikacja Jana Pawła II podczas uroczystej Mszy Świętej na placu św. Piotra w Rzymie. Nabożeństwo prowadził papież Benedykt XVI, uroczystą mszę koncelebrowało kilka tysięcy kardynałów, arcybiskupów i biskupów z całego świata.
Liczba wiernych uczestniczących w nabożeństwie była szacowana na 1,5 mln osób, w tym trzysta tysięcy Polaków. Relikwiarz zawierający krew papieża wniosła francuska zakonnica Marie Simon – Pierre Normand, uzdrowiona przez błogosławionego.
Droga Jana Pawła II do świętości została uznana za najszybszą w nowożytnej historii Kościoła. 5 lipca 2013 r. papież Franciszek podczas konsystorzu zapowiedział uroczystości kanonizacyjne. Ich data została wyznaczona na 27 kwietnia 2014 r. Podczas kanonizacji na watykańskim Placu św. Piotra papież Franciszek nazwał Jana Pawła II „człowiekiem mężnym”, wskazując na świętego Jana Pawła II jako „papieża rodziny”.
